Nissekalender 9: Julebord

I morgen er det julebord på jobb. Det blir kjekt. Ikke bare fordi det er god mat, men mest fordi det er hyggelig selskap. Jeg har mange snille, morsomme og kunnskapsrike kollegaer, og gleder meg til å tilbringe en hel kveld sammen med dem.

Jeg har jobbet på mange skoler, både store og små. Og julebord og andre sosiale sammenkomster pleier å være gøy. Selv da jeg jobbet på en skole der vi bare var to lærere, var det kjekt å samles. Men jeg har aldri vært på julebord i et enkeltmannsforetak. Det har Jon Hjørnevik vært. Eller han har i hvert fall tenkt seg at han har vært det.

Julebord i enkeltmannsforetaket.

Bedrifta var samla,
det var meg og eg.
Eg var der som tilsett,
og sjefen var meg.

Så drakk me og åt,
sjefen og eg.
Eg las eit dikt,
då kosa eg meg.

Sjefen heldt tale,
og skryten fekk eg.
Eg takka for året,
og gav blomar til meg.

Etter desserten
gjekk eg frå bordet,
og drog med meg sjefen
inn på kontoret.

Eg såg meg i augo,
kviskra sjefen i øyra.
Sjefen min smilte,
det er slikt han vil høyra.

Eg er nokså lur,
eg veit kva som trengs.
Eg gjekk opp i lønn,
og fekk sjefen til sengs

(Jon Hjørnevik; "I en sofa frå Korea" 2001)